Op zondag ben ik hier aangekomen in Ambalangoda. De locatie is fantastisch, nog geen twee minuten en ik sta op het strand. De plaats zelf is niet al te groot, het centrum is niet ver van ons vandaan. In de middag hebben we een wat grotere, meer toeristische stad Hikkaduwa bezocht, waar we onszelf hebben verwend met een heerlijke lunch.

Maandag is ons project begonnen, wat deel uitmaakt van The Green Lion. Er zijn twee locaties waar de tanks van de schildpadden staan, beide aan het strand.

Alle 35 van het project zijn disabled turtles; sommige missen een vin, andere kunnen niet goed zien, missen een oog, weer andere zijn verminkt door mensen of blijven drijven doordat ze plastic hebben gegeten.

In eerste instantie was het super leuk al de prachtige en verschillende schildpadden te zien, maar al snel verdween dit enthousiaste gevoel. De tanks waarin ze verblijven zijn erg klein, sommige worden gedeeld met meerdere en anderen zitten alleen. Ook kreeg ik mijn twijfels over de opzet van het project. Ben ik daadwerkelijk de dieren aan het helpen, of gaat mijn geld alleen naar The Green Lion?

Bij sommige van de schildpadden is het de bedoeling dat ze sterker moeten worden in de opvang om later terug te kunnen in de zee. Echter geldt dit maar voor een klein deel van de schildpadden, veel zijn te zwak om terug te kunnen. Sommige raken zelfs te veel gewend aan het leven op het project waardoor vrijlaten geen optie meer is. Hoewel de schildpadden disabled zijn, vind ik dat ze in het wild horen te leven en sterven en wel volgens het principe; survival of the fittest. Wij ‘helpen’ ze hier langer te leven, en of ze gelukkig zijn in hun kleine tanks is voor mij een vraag. Er wordt tijdens het project weinig informatie gegeven en ik leer hier niks in vergelijking met het olifanten project. Ik krijg niet het gevoel dat mijn hulp de schildpadden goed doet. Doordat ik dit project heb betaald stimuleer ik juist iets waar ik totaal niet achter sta, wat ik teleurstellend vind.

Wij als vrijwilligers voederen een aantal dagen in de week de schildpadden. Hiervoor worden ze om en om in een andere tank geplaatst, wij gooien visjes in het water voor hun om op te eten. We maken alle tanks van binnen schoon. Op sommige dagen ruimen we het afval van het strand op, wat in eerste instantie een goed iets lijkt! Echter is het de vraag wat er met al het afval gebeurd. Het meest waarschijnlijke is dat het wordt verzameld op een plek en daar wordt verbrand. Het afval is dan van het strand, maar het verbranden ervan is even slecht voor het milieu. Één keer per week worden de schildpadden gewassen. Hiervoor plaatsen we ze uit de tanks, ‘smeren’ zand uit over de schild en schrobben lichtjes met een stuk van een kokosnoot.

Op donderdag hebben we de manager verteld hoe wij dit project zagen. Hij begreep ons wel, maar er is niks wat hij eraan kon veranderen. Eindeloos herhaalde hij dat Sri Lanka een ander land is dan de landen waar wij vandaan komen, ze kunnen hier niet zomaar disabled schildpadden laten sterven. Hij probeerde dit argument te verdedigen door te zeggen dat het geloof hierin ook een rol speelt. Dit zou deels waar kunnen zijn, maar nog steeds; zolang mensen naar dit project toe gaan, wat verleidelijk is omdat de dieren aangeraakt mogen worden en fotootjes gemaakt mogen worden terwijl ze vast gehouden worden, blijft het bestaan en zal er geen verandering komen in dit ‘misbruik maken van’ de schildpadden.

Zo hebben we besloten dit project niet nog een week te gaan doen, maar na vandaag te stoppen.

Om een indruk te geven, heb ik wel een aantal foto’s gemaakt van de schildpadden en de tanks.